Friday, July 8, 2011

ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆ… ಒಂದು "ಭಾಷೆ".

ಎಷ್ಟೋ ದಿನಗಳ ನಂತರ ಬರೆಯಲು ಹೊರಟದ್ದೇನೆ.
ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾರಣಗಳಿಂದ (ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭಗಳ ತಿರುಗಾಟ, ಅನಾರೋಗ್ಯ, ಕೆಲಸ ಮಾಡದ ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ಇತ್ಯಾದಿ) ಬ್ಲಾಗ್ ಬರಹಕ್ಕೆ ಸಮಯ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಾಗದೆ ಇಂದು ಹೇಗೋ ಹೊಂದಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ.
ಬರೆಯಲು ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳು ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮೂಡಿ ಮರೆತೂ ಹೋಗಿವೆ. ಕಂಪ್ಯೂಟರಿನೊಳಗಿದ್ದ ಬರೆಯಲರ್ಹ ವಿಷಯಗಳ ಪಟ್ಟಿ ಕಾಣೆಯಾಗಿದೆ. ಸಧ್ಯದಲ್ಲಿ ನೆನಪಿರುವುದು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತನಾಡಬೇಕೆನಿಸಿದ ವಿಷಯಗಳು.

ನಾನು ಏಳನೆ ತರಗತಿವರೆಗೆ ಕನ್ನಡ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಕಲಿತವಳು. ಎಂಟನೇ ತರಗತಿಯಲ್ಲಿ ಆಂಗ್ಲ ಮಾಧ್ಯಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿದರೂ, ನಮ್ಮ ಆ ಸಣ್ಣ ಊರಲ್ಲಿ ಹೀಗೆ ಕನ್ನಡದಿಂದ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಗೆ ಬದಲಿಸುವವರು ಹಲವರಿದ್ದುದರಿಂದ ಅಧ್ಯಾಪಕರು ಇಂಗ್ಲೀಷ್, ಕನ್ನಡ ಎರಡೂ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ನನ್ನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಜ್ಞಾನ ಪರೀಕ್ಷೆಗೆ ಓದಲು ಹಾಗೂ ಬರೆಯಲು ಬೇಕಾಗುವಷ್ಟೇ ಇತ್ತು. ಮಾತನಾಡಲು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.

ಪಿ.ಯು.ಸಿ.ಯಲ್ಲೂ ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಮಾತು. ಪಾಠ ಮಾತ್ರವೇ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನಲ್ಲಿ ಇದ್ದುದು! ಇಂಥ ನಮೂನೆ ಬೆಳೆದವಳಿಗೆ ಎಂಜಿನೀರಿಂಗ್ ಸೇರಿದಾಗ ಪೇಚಾಟಕ್ಕಿಟ್ಟುಕೊಂಡಿತು. ಕಾಲೇಜು ದಕ್ಷಿಣ ಕನ್ನಡದ್ದೇ ಆಗಿದ್ದರೂ ಅನೇಕರು ಕನ್ನಡ ಬರದವರೂ, ಕನ್ನಡ ಬರದಂತೆ ನಟಿಸುವವರೂ ಅಲ್ಲಿದ್ದರು. ಅದಲ್ಲದೆ ಮಲಯಾಳ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನನ್ನ ರೂಂ ಮೇಟ್ ಜೊತೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅಲ್ಲದೆ ಬೇರೇನೂ ಭಾಷೆ ಮಾತನಾಡುವುದು ಸಾಧ್ಯವಿರಲಿಲ್ಲ. ಅವಳೊಡನೆ ಹೇಗೋ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮಾತನಾಡುತ್ತಾ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಭಾಷೆಯ ಮೇಲೆ ಹಿಡಿತ ಸಿಗಲ;ಾರಂಭಿಸಿತು. ಆದರೆ ಇತರೆ ಓದುವಿಕೆಯು ಕನ್ನಡದಲ್ಲೇ ಇದ್ದಕಾರಣ ಶಬ್ಧಗಳು ನಾಲಿಗೆ ಮೇಲೆ ಬೇಕಾದಂತೆ ಕುಣಿಯುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಮಾತನಾಡಲು ಏನೂ ತೊಂದರೆಯಾಗಲಿಲ್ಲ.

ವರುಷಗಳ ನಂತರ ಮದುವೆಯಾಯಿತು. ನನ್ನ ಯಜಮಾನರು ಮರಾಠಿ ಮಾಧ್ಯಮದಲ್ಲಿ ಕಲಿತವರು! ಅವರಿಗೆ ಓದುವ ಹವ್ಯಾಸವೂ ಇಲ್ಲ. ಅವರ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕೂಡಾ ಒಮ್ಮೊಮ್ಮೆ ತಡವರಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕೆಲವು ಕಡೆ ವ್ಯಾಕರಣ ತಪ್ಪುತ್ತಿತ್ತು. ನನಗೆ ಅದನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಬೇಕೆಂದು ಬಲವಾಗಿ ಅನಿಸಿತು. ಮನೆಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಪೇಪರ್ ತರಿಸಿ ಓದಲು ಹೇಳಿದೆ. ಓದುವ ಹವ್ಯಾಸ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅದು ಓದು, ಇದು ಓದು ಎಂದು ಕೊಡತೊಡಗಿದೆ. ಅದು ಅವರಿಗೆ ಅಷ್ಟೊಂದು ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂದೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ.

ಮತ್ತೊಂದು ದಿನ ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಹೊರ ರಾಜ್ಯದವರೊಡನೆ ಮಾತನಾಡುವಾಗ ನನ್ನ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವೇ ಬದಲಾಗುವಂಥ ಸಂದರ್ಭ ಬಂತು. ಆಫೀಸಿನಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡಿಗರಲ್ಲದವರೊಬ್ಬರು ಕನ್ನಡದ ಒಂದೆರಡು ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ವಾಕ್ಯಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದರು. ನನಗೆ ಇದನ್ನು ಕಂಡು ಬಹಳ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಅವರಿಗೆ ವಾಕ್ಯ ಪೂರ್ಣ ಮಾಡಲು ಹೇಳಿಕೊಟ್ಟೆ. ತಪ್ಪಿದ್ದರೆ ತೊಂದರೆಯಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಭಾಷೆ ಕಲಿಯಲು ಯತ್ನಿಸಿದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಸಂತೋಷಗೊಂಡು ಇನ್ನಷ್ಟು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸಿದೆ. ಆಗ "ನಮ್ಮ ಭಾಷೆ ಅರಿಯದವರು ಅದನ್ನು ಕಲಿತು ತೊದಲಿದರೂ ನಮಗೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ, ಹೆಮ್ಮೆಯೆನಿಸುತ್ತದೆ, ಆದರೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ತಡವರಿಸುವವರನ್ನು ಕಂಡರೆ ಹಾಗೇಕೆ ಅನ್ನಿಸುವುದಿಲ್ಲ" ಎಂದು ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಟ್ಟೆ.

ನಾನು ಅನೇಕರನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾತನಾಡಲು ಬರುವವರು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬಾರದವರನ್ನು ಗೇಲಿ ಮಾಡುವುದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೇನೆ. ಅಲ್ಲದೆ ನನ್ನ ಸಹಪಾಠಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಲವರು ಕನ್ನಡ ಬರುತ್ತಿದ್ದರೂ "I don't know Kannada" ಎಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳುವುದನ್ನು ಕೇಳಿದ್ದೇನೆ. ಅಪರಿಚಿತರಲ್ಲಿ ಕನ್ನಡದಲ್ಲಿ ದಾರಿಕೇಳಿದಾಗ, ಅಂಗಡಿಗಳಲ್ಲಿ ಸಾಮಾನು ವಿಚಾರಿಸಿದಾಗ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾತನಾಡಲು ಬರದಿದ್ದರೂ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಏನೇನೋ ಉತ್ತರ ಕೊಡುವುದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದೇನೆ. ನಾನೇ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾಧ್ಯಮಕ್ಕೆ ಸೇರಿದಾಗ ಹಲವು ಮಕ್ಕಳು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಮಾತನಾಡುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ಕೀಳರಿಮೆಗೊಳಗಾಗಿದ್ದೇನೆ. ಈಗ ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ಅಂದು ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಕ್ಕಳು ಕನ್ನಡವನ್ನು ನೇರ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಗೆ ತರ್ಜುಮೆ ಮಾಡಿ ಮಾತನಾಡಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಿ ನಗು ಬರುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಗೆ ಹೀಗೇಕೆ ಎಂದು ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರವೆನಿಸುತ್ತದೆ.

ಬಹುಶಃ ನಾವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅನ್ನು ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದರ ಜೊತೆ ನಮ್ಮ prestige, pride ಅನ್ನು ಅಂಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ. ಯಾವುದೇ ರಾಜ್ಯದವರಾಗಲೀ ನಾವು ಅವರ ಭಾಷೆ ಮಾತನಾಡಲು ಯತ್ನಿಸಿದರೆ ಸಂತೋಷ ಪಡುತ್ತಾರೆ. ಇದನು್ನ ಭಾಷಾಭಿಮಾನ ಎನ್ನೋಣವೇ? ಹಾಗಾದರೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬಗ್ಗೆ ಯಾರಿಗೂ ಅಭಿಮಾನವೇ ಇಲ್ಲ ಎಂದಹಾಗಾಯಿತಲ್ಲ! ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅನ್ನು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಂತೆ ಒಂದು communication ನ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಏನೂ ಸಮಸ್ಯೆಯೇ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?

ನನ್ನ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಯ ಆ ಸಣ್ಣ ಪ್ರಯತ್ನ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ನೋಡುವ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನೇ ಬದಲಿಸಿತು. ಈಗ ನಾನು ಯಜಮಾನರ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷಾಜ್ಞಾನದ ಬಗ್ಗೆ ತಲೆ ಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ದಿನವೂ ಪೇಪರ್ ಓದುವ ಅಭ್ಯಾಸ ಅವರಿಗೆ ಹಿಡಿದಿರುವುದರಿಂದ ಶಬ್ದ ಭಂಡಾರವೂ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಉತ್ತಮಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ನಾವು ಹೇಳಿದ್ದು ಎದುರಿನ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತಿದ್ದರೆ ಅದರಲ್ಲಿ ಇನ್ನೇನು ತೊಂದರೆಯಿದೆ? ಈಗ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ನನಗೆ ಕೇವಲ ಒಂದು ಭಾಷೆ. ಹೊಸ ಶಬ್ದಗಳನ್ನು ಕಲಿಯುತ್ತೇನೆ, ವ್ಯಾಕರಣ ಸರಿಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ, ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಂತೆ ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತೇನೆ (ಕನ್ನಡದಷ್ಟು ಅಲ್ಲ) ಮತ್ತು ಯಾವತ್ತಾದರೂ ತಪ್ಪುಗಳಾದರೆ ಕೀಳರಿಮೆ ಹಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ :-)
-

11 comments:

Nanda Kishor B said...

ಬಹಳ ಚೆನ್ನಾದ ಬರಹ...:)

ವಿ.ರಾ.ಹೆ. said...

ಈ ವಿಚಾರಕ್ಕೆ ನನ್ನದು ಪೂರ್ತಿ ಸಹಮತವಿದೆ. ಶಿಕ್ಷಣ ಮಾಧ್ಯಮದ ವಿಷಯದಲ್ಲಿ ನಾನು ಕೂಡ ನಿಮ್ಮದೇ ರೀತಿ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅನ್ನು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಂತೆ ಒಂದು communication ನ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿ ನೋಡಿ, ಅದನ್ನು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳ ತರಹ ಒಂದು ಭಾಷೆ ಅಂತ ಅಂದುಕೊಳ್ಳದೇ ಅದನ್ನು ಈ ’ಸ್ಟೇಟಸ್’ಗೆ ಸೇರಿಸುವುದು ಭಾರತೀಯರ ಕೀಳರಿಮೆಗುಣ ಕಾರಣ. ಹಿಂದೆ ಇಂಗ್ಲೀಷು ಆಳುವ ಬ್ರಿಟಿಷರ ಭಾಷೆಯಾಗಿದ್ದರಿಂದ ಮತ್ತು ಆಗ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಕಲಿತವರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಸ್ಥಾನ, ಉದ್ಯೋಗ ದೊರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದರಿಂದ ಭಾರತೀಯರಿಗೆ ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಮೇಲರಿಮೆ ಬೆಳೆದು ಅದು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಜೀನ್ಸಿನಲ್ಲೂ ಸೇರಿಹೋಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಅಥವಾ ತಪ್ಪು ಮಾತಾಡಿದರೆ ಗೇಲಿ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಆದರೆ ತಮ್ಮದೇ ಮಾತೃಭಾಷೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ಮಾತ್ರ ಹಗುರ ವಿಷಯ ಆಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕೆಲವರು ಅದನ್ನು ಹೆಮ್ಮೆಯಿಂದ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ ಕೂಡ. ಬ್ರಿಟಿಷರು ಆ ಕಾಲಕ್ಕೆ ಈ ’ಭಾರತೀಯ ಇಂಗ್ಲೀಷ’ರನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿಯೇ ತಯಾರು ಮಾಡಿದರು. ಈಗ ಅವರಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ಅದು ಹಾಗೇ ಮುಂದುವರೆದುಕೊಂಡು ಬರುತ್ತಿದೆ. ಯಾವ ಭಾಷೆ ಕಲಿಯುವುದೂ ತಪ್ಪಲ್ಲ ಮತ್ತು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಬರದೇ ಇರುವುದೂ ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಕೀಳರಿಮೆ ಬಿಟ್ಟು, ಯಾವುದನ್ನು ಎಲ್ಲಿಬೇಕೋ ಅಲ್ಲೇ ಇಟ್ಟು, ಬಳಸಿ ಈ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬದಲಾಯಿಸೋಣ ಅಲ್ಲವಾ ?

aparna said...

yes it is true in most cases...nice article chai:) (kannadadalli type madalu matra inno kalibekashte!!)
kannadam gelge ...englishoo balali!!

ಸಾಗರದಾಚೆಯ ಇಂಚರ said...

wonderfully writtten

nimma maatige sampoorna sahamatavide

prabhamani nagaraja said...

'ಬಹುಶಃ ನಾವು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅನ್ನು ಒಂದು ಭಾಷೆಯ ರೂಪದಲ್ಲಿ ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ. ಅದರ ಜೊತೆ ನಮ್ಮ prestige, pride ಅನ್ನು ಅಂಟಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ..........ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಅನ್ನು ಇತರ ಭಾಷೆಗಳಂತೆ ಒಂದು communication ನ ಮಾಧ್ಯಮವಾಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಏನೂ ಸಮಸ್ಯೆಯೇ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ?' ಚಿ೦ತನಯೊಗ್ಯ ಸಾಲುಗಳು. ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬಹಳ ಉತ್ತಮವಾದ ಸ್ವಾನುಭವ ಲೇಖನ. ಅಭಿನ೦ದನೆಗಳು.

ಗಿರೀಶ್.ಎಸ್ said...

ಚಿಂತನಾರ್ಹ ಲೇಖನ... ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಒಂದು communication ಭಾಷೆ ಆಗಬೇಕೆ ಹೊರತು ಅದು ನಮ್ಮ ಘನತೆಯನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಸುಳ್ಳು...ಅಲ್ಲದೆ ನಮ್ಮ ಮಾತೃ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಜನರಿಗೆ ಅಸಡ್ಡೆ ಇದೆ...ಅದು ಸಲ್ಲ...

ನಾನು ಕನ್ನಡ ಪುಸ್ತಕ ಓದುವುದನ್ನು ನೋಡಿ ನನಗೆ ಎಷ್ಟೋ ಜನ ಈ ರೀತಿ ಕೇಳಿದ್ದರೆ..ಕನ್ನಡ ಓದ್ತಿಯ? ಕನ್ನಡ ಓದಕ್ಕೆ ಬರುತ್ತಾ? ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಬಿಟ್ಟು ಕನ್ನಡ ಓದ್ತಿಯ? ಅಂತ...

shivu.k said...

ಮೇಡಮ್,
ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಬರೆದಿದ್ದೀರಿ..ನಿಮ್ಮ ಅನುಭವವೇ ನನಗೂ ತುಂಬಾ ಸಲ ಆಗಿದೆ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಭಾಷೆಯಾಗಿ ನೋಡಬೇಕೆನ್ನುವ ನಿಮ್ಮ ಮಾತು ತುಂಭಾ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು. ಸದ್ಯ ನನ್ನ ಶ್ರೀಮತಿ ಹಿಂದಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಅದನ್ನು ಭಾಷೆಯಾಗಿ ಕಲಿಯುತ್ತಿರುವುದರಿಂದ ಅವಳಿಗೆ ಈಗ ಕೀಳರಿಮೆ ಅವಳ ಕಲಿಕೆಗೆ ನಾನು ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಮತ್ತೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಂದಿ ಮಾತಾಡಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೇವೆ..ಬಹುಷಃ ಕೆಲವೇ ತಿಂಗಳುಗಳಲ್ಲಿ ಅವಳು ಹಿಂದಿ ಕಲಿಯಬಹುದು..
ನಿಮ್ಮದು ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಲೇಖನ.

Chaithrika said...

ನನ್ನ ಭಾವನೆಗೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಮಂದಿ ಸಹಮತ ಸೂಚಿಸುತ್ತಾರೆ ಎಂದು ನಾನು ಯೋಚಿಸಿರಲಿಲ್ಲ. ಖುಷಿ ಆಯಿತು. ಕಮೆಂಟು ಬರೆದ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಧನ್ಯವಾದ!!

ಪ್ರಿಯಾ ಕೆರ್ವಾಶೆ said...

ತೀರಾ ಹಳ್ಳಿಗಳಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಈ ಮನಸ್ಥಿತಿ ಬೆಳೆಯುತ್ತಿದೆ. ಲೇಖನ ಇಷ್ಟ ಆಯ್ತು ಸಿಂಧೂ ಅಕ್ಕ

ದೀಪಸ್ಮಿತಾ said...

ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಕನ್ನಡ ಓದು ಬರಹ ಕಲಿಯಲು ಎದುರು ಮನೆ ಮಕ್ಕಳು ಬರುತ್ತಾರೆ (ಶಾಲಾ ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿ ಇದೆ ಎನ್ನುವ ಒಂದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ). ಅವರ ಮನೆ ಮಾತು ತೆಲುಗು. ತೆಲುಗು ಬಂದರೆ ಕನ್ನಡದ ಅಕ್ಷರಗಳು ಕಷ್ಟವಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಅವರಿಗೆ ತೆಲುಗು ಓದು ಬರಹ ಕೂಡ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ತಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ತಂದೆಯ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡುವುದು ಬರೀ ಇಂಗ್ಲೀಶಿನಲ್ಲಿ. ಹೀಗಾಗಿ ಕನ್ನಡ ಹೋಗಲಿ, ತಮ್ಮ ಮಾತೃಭಾಷೆಯೇ ಅವರಿಗೆ ಅಷ್ಟು ಪರಿಚಿತವಿಲ್ಲ. ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ಗೊತ್ತಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಇಂದಿನ competetive ಯುಗದಲ್ಲಿ ಬದುಕಲು ಸಾಧ್ಯ ಎನ್ನುವ ಮನೋಭಾವ ಅತಿಯಾಗಿ ಬೆಳೆದಿರುವುದೇ ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಕಾರಣ. ಇಂಗ್ಲೀಶ್, ಹಿಂದಿ ಅಥವಾ ಯಾವುದೇ ಭಾಷೆ ಕಲಿಯಲಿ, ತಪ್ಪಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ತಮ್ಮ ಮನೆ ಭಾಷೆಯನ್ನು, ಇರುವ ನಾಡಿನ ಭಾಷೆಯನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲ.

ನಾನು ಅವರಿಗೆ ಆಗಾಗ ಹೇಳುವುದು ಇಷ್ಟೇ-ಇಲ್ಲಿರುವಾಗ ಕನ್ನಡ ನೀವು ಕಲಿಯಲೇ ಬೇಕು, ಶಾಲೆ ಪಠ್ಯದಲ್ಲಿರಲಿ ಬಿಡಲಿ. ಅದೇ ರೀತಿ ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಿಮ್ಮ ಮಾತು, ಅಂದರೆ ತೆಲುಗು ಕಲಿಯಿರಿ, ಶಾಲೆಯಾಗಲಿ, ಪರೀಕ್ಷೆ ಇರಲಿ ಬಿಡಲಿ, ಅದು ಗೊತ್ತಿರಬೇಕು, ಇಂಗ್ಲೀಶಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಮುಖ್ಯವಾಗಿ ಎಂದು.

Chaithrika said...

@ದೀಪಸ್ಮಿತಾ...

ಹೌದು…
ಇದು ಬರೀ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ ಸೀಮಿತ ಅಲ್ಲ ಎಂದು ನನಗೂ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ.
ನಾನು ತಮಿಳರೊಬ್ಬರ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ತರಹದ "ಳ" ಉಚ್ಛಾರಗಳನ್ನು ಕೇಳಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಪಡುತ್ತಾ "ನಿಮ್ಮ ವರ್ಣಮಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಷ್ಟು ಅಕ್ಷರಗಳಿವೆ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ. ಅವರು ಗೂಗಲ್ ಸರ್ಚ್ ಮಾಡಿದಾಗ ನಾನು ಪೆಚ್ಚು!