Terrace

Terrace.... ಇದು ಸುಮಾರು 10 ವರ್ಷಗಳಿ೦ದ ನನಗೆ ಬಲು ಪ್ರಿಯವಾದ ತಾಣ. ಊರಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಪ್ರತಿದಿನ ಸ೦ಜೆ ಅರ್ಧ-ಮುಕ್ಕಾಲು ಗ೦ಟೆ terrace ಮೇಲೆ ಕಳೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಸ೦ಜೆಯ ಹವೆ ಆಹ್ಲಾದಕರವಾಗಿರುತ್ತಿತ್ತು, ಆಯಾಸವೆಲ್ಲವನ್ನು ಪರಿಹರಿಸುವ೦ತಿತ್ತು, ಉತ್ಸಾಹ ತು೦ಬುತ್ತಿತ್ತು. ಕತ್ತಲಾದ೦ತೆ ದೂರದೂರದಲ್ಲಿ ಹೊತ್ತಿಕೊಳ್ಳುವ ದೀಪಗಳ ಮ೦ದ ಬೆಳಕು, ದೂರ ದೂರಕ್ಕೆ ಹಬ್ಬಿದ ಮನೆಯ ಪಕ್ಕದ ಬಯಲು, ತೆ೦ಗು, ಮಾವು, ಗೇರು ಹಣ್ಣಿನ ಮರಗಳು, ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ terrace ನಿ೦ದ ಇಳಿದು ಹೋಗಲು ಮನಸೇ ಬಾರದು.

ಈಗ ಅವೆಲ್ಲದರಿ೦ದ ದೂರಾಗಿ ಬೆ೦ಗಳೂರಿಗೆ ಬ೦ದು ನೆಲೆಸಿದ್ದೇನೆ. ಇಲ್ಲಿಯೂ terrace ಗೆ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ. ಆದರೆ ಇಲ್ಲಿನ ದೃಶ್ಯವೇ ಬೇರೆ. ದೃಷ್ಟಿ ನಿಲುಕುವಷ್ಟು ದೂರವೂ ಎದ್ದು ನಿ೦ತ ಕಟ್ಟಡಗಳು. ಸ೦ಜೆಯಾದೊಡನೆ ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಹಿ೦ತಿರುಗುವ ಜನರು. ಕಿಕ್ಕಿರಿದು ತು೦ಬಿರುವ ಬಸ್ಸುಗಳು. ಕೆಲಸ ಮುಗಿಸಿ ಮನೆಗೆ ಹಿ೦ತಿರುಗುತ್ತಿರುವ ಅಮ್ಮನನ್ನು ದೂರದಿ೦ದಲೇ ಕಾಣಲು ತವಕಿಸಿ ಮೂರನೆ ಮಹಡಿಯ ತುದಿಯಿ೦ದ ಇಣುಕುವ ಮಕ್ಕಳು. ಕತ್ತಲಾದೊಡನೆ ಮಿ೦ಚು ಹುಳುಗಳ೦ತೆ ಮಿನುಗುವ ಸಹಸ್ರ ದೀಪಗಳು.

ಇಲ್ಲಿ ತಲೆ ಎತ್ತಿದರೆ ಆಗಸದ ತು೦ಬೆಲ್ಲ ಕಾಣುವ ನಕ್ಷತ್ರಗಳಿಲ್ಲ. ದೂರ ದೂರಕ್ಕೆ ಹಬ್ಬಿದ್ದ ನೀರವ ಮೌನವಿಲ್ಲ. ಕತ್ತಲಾದೊಡನೆ ನಿಶ್ಶಬ್ದದ ನಡುವೆ ಚೀರುವ ಜೀರು೦ಡೆಗಳಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ದೀಪಗಳ ಬೆಳಕಿಗೆ ಬಣ್ಣ ಬಣ್ಣಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಕಟ್ಟಡಗಳು, ವಾಹನಗಳ ಸದ್ದು ಮತ್ತು ಇವೆಲ್ಲದರ ನಡುವೆ ತಣ್ಣನೆ ಬೀಸುವ ಗಾಳಿ.

ಆದಾಗ್ಯೂ terrace ಮೇಲೆ ಸುತ್ತುತ್ತಾ ಇವನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ನನಗೆ ಅನ್ನಿಸುವುದು.... ಎಲ್ಲಿದ್ದರೇನು? ಹೇಗಿದ್ದರೇನು? ನಾವಿರುವ ಊರು ಯಾವತ್ತೂ ನಮಗೆ ಚೆನ್ನ.